De dag dat ik mijn pluskinderen ontmoette
31 december 2015. De dag dat ik mijn pluskinderen in levende lijve ontmoette. Zij hadden de week met hun vader doorgebracht in ons nieuwe huis terwijl ik op reis was met mijn beste vriendin naar Berlijn. Het was Oudejaarsavond toen we elkaar voor de eerste keer zagen. Ik had hen in Berlijn allebei een kopje van Orla Kiely gekocht (waar er intussen al eentje van is gesneuveld), zorgvuldig uitgezocht en gekozen wat volgens mijn beeld van hen bij hen zou passen. Voor mij een geschenk om te zeggen: "Jij bent welkom in mijn huis, neem je plaatsje maar in met je kopje". Wat ik vanop een diepere laag voelde: "Jij bent welkom in mijn leven, neem je plaatsje maar in".
Terry had een appartement in Sint-Niklaas, ik had tot dan toe in het huis van mijn grootouders gewoond in Berlare. We hadden beslist om samen de sprong te wagen: Hij zei het huurcontract van zijn appartement op en mijn ouders maakten het huis van mijn grootouders klaar om te verhuren aan iemand anders. Terry en ik, wij huurden nu samen een huis in Gentbrugge.
Bij deze mijlpaal hoorde ook het moment om de kinderen te leren kennen. Tot dan toe ging Terry altijd naar Nederland om daar de vakanties met de kinderen door te brengen (af en toe bracht hij hen een paar dagen mee naar België en dan maakten ze eens een uitstapje naar een andere stad). Dat veranderde vanaf nu: Nu hadden de kinderen ook een thuis in België! Met daar een ander vrouwtje in!
Ik herinner me nog hoe spannend dat ik dat vond en emotioneel ik werd in aanloop daar naartoe. Ik had al massa's foto's en filmpjes van de kinderen gezien, het was alsof ik hen al kende. En toch, had ik schrik dat ik hen niet uit elkaar zou kunnen houden als ik hen voor de eerste keer zou zien. Ik weet nog heel goed, ik was thuisgekomen van de luchthaven, had mijn koffer in de gang gezet en heel, heel bewust de deur naar de huiskamer open gedaan, volledig voorbereid op wie ik daar zou aantreffen.
En daar waren ze dan, die lieve vogeltjes, wachtend op hun plusmama onder een dekentje in onze zetel. Míjn zetel om precies te zijn, de zetel die nog van mijn oma was geweest (mijn god, wat hebben we nog jaren in dat ouderwetse ding gezeten). Dit moment was zó echt voor mij. Ik werd meteen vervuld door een groot gevoel van verantwoordelijkheid. Het ging niet meer om mij, het ging al een jaar niet meer alleen om mij... maar nu ging het ook niet meer om Terry en mij, het ging ook om twee meisjes die hun weg aan het zoeken waren temidden van een heel complexe en intense scheiding. Dat kwam zo hard binnen bij mij. Ik zat niet zomaar meer in een relatie, vanaf nu was dit een hele bewuste keuze. Voor een man. Met twee kinderen. Voor het leven met een man met twee kinderen. Ik was 33 en op slag volwassen.
Die avond zijn we samen naar Portus Ganda in het centrum van Gent gefietst en hebben we daar naar het vuurwerk gekeken. Het was een periode waarin de alertheid voor aanslagen heel hoog was en overal stond politie. Overal waakzaamheid. Ook op Oudejaarsavond. Ik voelde meteen hoe ik niet meer dezelfde was, niet meer zorgeloos feest kon vieren of genieten van het vuurwerk. Ik had nu de verantwoordelijkheid over deze kinderen, om hen veilig te houden. Ja, het voelde allemaal heel serieus.
Intussen weet ik hoe waardevol het is om te tonen dat je zelf geniet van het moment, dat had ik toen nog te leren. Net als zoveel andere dingen. En wat heb ik veel geleerd! In 'De ontembare vrouw' (Clarissa Pinkola Estés) spreekt Susan Smit in de intro over de "drie stadia in een vrouwenleven: die van de Maagd (onafhankelijk zijn, onderzoeken), de Moeder (de periode van in de wereld brengen wat jij te bieden hebt) en de Crone (de oude wijze vrouw)", wat komt uit de Europese natuurreligie voor het christendom.
Daar, die avond, 31 december 2015, toen ik de deur van onze hal naar de woonkamer open deed, stapte ik van het stadium van de Maagd in het stadium van de Moeder. Van een onbezorgde, onafhankelijke vrouw naar een bewuste creator van wat ik te bieden had, voor de mensen rondom mij. Voor die kinderen, die mij met open armen ontvingen. Nieuwsgierig en hunkerend tegelijk. En dat was ik ook.
Exact 8 jaar later creëer ik meer dan ooit. Vandaag zie ik ook in hoe ik als 'de Moeder' zoveel te bieden heb aan de wereld door andere ruimte te geven. Ruimte aan 'de Maagden' om onafhankelijk te zijn en op onderzoek uit te gaan. Dankzij hen kan ik groeien als de Moeder en wat voel ik mij daardoor in mijn kracht. Om zo... op een dag... nog mijlenver van hier ;-), het stadium van de oude wijze vrouw te betreden.