In deze aflevering deel ik hoe ik als plusmama afgelopen week werd uitgedaagd door mijn oude patronen. Een herkenbare en eerlijke kijk op de balans tussen zorg en zelfstandigheid in de relatie met pluskinderen.

Hoe ga je ermee om wanneer je pluskinderen je niet willen zien? Wat is de meest duurzame manier?

Veel plusmama's staan met veel liefde en open arme klaar om het pluskind te aanvaarden. Omgekeerd is dit niet altijd het geval. Ik duik dieper in een aantal mogelijke oorzaken.

Wanneer we in een relatie stappen met een partner met kinderen, worden we vanzelf ‘plusmama’. Maar is dat zo?

We gaan op reis zonder de pluskinderen. Een gevolg van een aantal factoren.

Dit jaar gingen we voor de eerste keer naar Syros. Lees hier het reisverslag!

Een open post over hoe wij van controle overgingen tot vertrouwen wanneer het ging over mijn plusdochter en haar schoolresultaten.

Als plusmama stap je in een systeem waar al allerlei dynamieken aan de gang zijn van (lang) voor jij in beeld was, waar je zelf geen deel vanuit maakt maar die wel invloed hebben op jouw leven en jouw gemoed. Hoe geef je terug ruimte aan waar jij naar verlangt, wat jij wil in het leven, waar jij gelukkig van wordt?

De plusmama’s die bij mij komen, lopen er vaak tegenaan dat ze heel veel te geven hebben aan het kind en dat dit op weerstand botst bij de biologische moeder. Dit zet dan weer een kettingreactie in gang waarbij alles in negativiteit onthaald wordt, langs beide kanten. Heel vervelend om hier mee om te gaan, zeker als je even van op afstand gaat kijken en beseft dat het om iets heel moois gaat waar mensen elkaar niet in vinden: de liefde voor een kind.

31 december 2015. De dag dat ik mijn pluskinderen in levende lijve ontmoette. Zij hadden de week met hun vader doorgebracht in ons nieuwe huis terwijl ik op reis was met mijn beste vriendin naar Berlijn. Ik had hen daar een kopje van Orla Kiely gekocht, zorgvuldig uitgezocht en gekozen wat volgens mijn beeld van hen bij hen zou passen. Voor mij een geschenk om te zeggen: "Jij bent welkom in mijn huis, neem je plaatsje maar in met je kopje". Wat ik vanop een diepere laag voelde: "Jij bent welkom in mijn leven, neem je plaatsje maar in".

Waarom wordt er vanuit professioneel oogpunt een onderscheid gemaakt tussen opvoeding en huisregels? Om een richtlijn te hebben die in veel gezinnen rust brengt. Maar is het allemaal wel zo zwart/wit? Voor mij is er een enorme greu zone die best aandacht verdient.

Opvoeding versus huisregels. Vanuit professioneel oogpunt wordt wel al eens voorgesteld om een overeenkomst op te maken zodat er helderheid en duidelijkheid is voor iedereen. Hoewel ik veel waarde hecht aan helderheid, blijf dit voor mij allemaal heel erg op het praktische vlak hangen. Ik als coach én als plusmama mis een zone van het ‘mens zijn’ daartussen die niet te vatten is in een overeenkomst. Een zone die best kwetsbaar kan voelen, die gelinkt is aan wie wij zijn, waar wij voor staan als persoon, waar wij ons geraakt voelen.

Opvoeding versus huisregels. In mijn opleiding tot plusoudercoach heb ik geleerd om het onderscheid te maken tussen opvoeding en huisregels en daar ook heel bewust mee om te gaan, wat dat ook betekent voor jouw gezin. Ik geef je graag mijn visie hierop.

Afgelopen weekend waren we in Nederland, Haarlem, waar mijn schoonfamilie woont. Telkens we daar zijn, neem ik ook altijd een paar uurtjes voor mezelf om door te stad te wandelen. De sfeer op te snuiven. Beetje te genieten.

Terwijl ik een koffietje ging drinken, dacht ik terug aan de beginjaren van mijn relatie, van ons Nieuw Samengesteld Gezin (NSG).

Ik hoor het wel al eens van plusmama’s: "Ik weet niet meer wat ik mag zeggen of doen in mijn eigen huis". En dat komt bij mij wel binnen. Want als we continu op eieren lopen, kunnen we onszelf niet zijn in ons huis en dat komt ook al zeker onze relatie en de sfeer in ons gezin niet ten goede.