Over onze vakantie in Syros

We vertrokken zondag 30 juni voor 2 weken naar Syros, eiland in de Cycladen. Voor wie niet vertrouwd is met mijn band met Griekenland: Mijn man is 100% Grieks en verhuisd met het hele gezin naar Nederland in de jaren ‘70. Mijn ene schoonbroer woont in Haarlem en deelt een vakantiehuisje op Syros (waar wij nu dus ook verbleven), mijn andere schoonbroer is teruggekeerd naar Griekenland en heeft zich gesettled op Alonissos.

Normaal gezien gaan we naar Alonissos, een parteltje in de Sporaden. Vorig jaar hebben we daar een vakantie op Skiathos en Skopelos aan gekoppeld. Dit jaar gingen we naar Syros. Voor de eerste keer.

Een Grieks eiland voor gevorderden. Op het eerste gezicht een dor, droog en grijs/geel eiland, met haar rotslandschap en droge begroeiing. In het begin snakten we dan ook naar groen, naar verfrissing. Bomen vind je hier en daar, maar je voelt overal dat er weinig afkoeling is. Behalve dan door een hele stevige wind, die vooral bovenop de bergen heel erg aanwezig was (wij verbleven ook bovenop de berg ;-)). Algauw vonden we wandelroutes, ver weg van de bewoonde wereld, waar we helemaal konden opgaan in de pracht van het eiland.

Vroeger maakte ik verre reizen en trok ik rond met de rugzak. Met kinderen is dat veranderd. Al klopt het niet volledig dat de oorzaak enkel bij de kinderen ligt. Ik heb ook veel meer rust en voel minder nood aan grote avonturen. Mijn verlangen naar de tropen, naar oneindige zeeën, naar zuiderse geuren is nog altijd heel erg aanwezig. In mijn dromen is dit nog altijd heel erg op de voorgrond. Alleen geniet ik ook heel erg van de rust, van het beleven en het stilstaan. En daarom kan ik ook heel erg genieten van op één of een paar plaatsen blijven en daar volop in de ervaring gaan. In de diepte, wat ik wel altijd heb gemist bij het rondtrekken.

Deze vorm van reizen is voor mij geen kwestie van goed of fout. Het is deel van de fase waarin ik zit, wat past binnen het gezin en wat het meeste energie geeft en de minste energie vraagt. En niet te vergeten: reizen naar de niet-toeristische eilanden ís avontuur 😉. Je bent altijd minstens 24 uur onderweg, met taxi’s, vluchten, boten en bussen. Ook altijd spannend 😉!

Dus hoe zien onze dagen eruit wanneer we op een eiland verblijven? De basis is altijd genieten, no stress. Rekening houdend met het Griekse ritme betekent dit actief zijn ‘s morgens vroeg en in de vooravond/avond, in de namiddag siësta. Meestal gingen we in de voormiddag naar de stad Ermoupoli of Ano Syros of trokken we erop uit om een afgelegen wandeling te maken. ‘s Avonds zochten we verlaten stranden op, geen massa gedoe voor ons. Al moet ik erbij zeggen dat de eilanden waar wij al verbleven, behalve Skiathos, sowieso geen typisch toeristisch karakter hebben. I love it 😍.

Iets over de natuur. Zoals ik al zei, je vindt er niet veel groen. Hoewel het lijkt alsof alles er dor is, zie jij overal struiken tijm, salie en venkel! Verschillende soorten zelfs. Tijdens die wandelingen, met die enorme wind, snuif je heel de tijd die fantastische kruidige geur in. Gewéldig is dat! Buiten de gierende wind hoor je niets. Overal waar je kijkt, zie je zee of rotsen en hier en daar bijenkasten. Dít. Volop je zintuigen laten genieten.

Iets over Ermoupoli. Wat een fijne stad is dat! Het is een havenstand en was ooit belangrijker dan Piraeus (Athene). Daardoor is er veel leven en heeft het eiland een economie die het hele jaar door draait, niet afhankelijk is van toerisme dus. De huizen deden mij wat denken aan Cuba: het ene prachtige huis naast het andere. Alleen was het ene heel mooi verbouwd en stond van het andere alleen nog de gevel recht. Je vindt er ook heel veel kerken. De stad heeft een rebels en artistiek kantje. Heel fijne energie en naar mijn gevoel zijn de inwoners van Syros de meest vriendelijke en mondaine die we al hebben ontmoet op de eilanden tot hiertoe.

Ik ben een mooimaker en voel vaak bij beelden en creaties iets binnenin mij dat mij of heel erg vervult of net afstoot. Het heeft niets te maken met netheid of perfectie. Het heeft eerder iets te maken met authenticiteit, creativiteit, aanwakkerende kleuren, materialen vormen… dat versterkt wordt door geuren, texturen en geluiden. Dit is heel persoonlijks. In elk geval, toen ik door de straten van Ermoupoli liep, heb ik heel vaak dat gevoel van mooimakende vervulling gehad. Zelfs bij vervallen gevels. Andere mooimakers herkennen ongetwijfeld wat ik bedoel, het is niet altijd gemakkelijk uit te leggen ;-).

Het viel me op hoe ik dit jaar moeilijk tot volledig ontspannen kwam. De periode eraan voorafgaand was er een van spanning, snel schakelen en organisatie. De vakantie kwam dus ideaal gelegen! Alleen leek twee weken deze keer wat kort. Tegen dat mijn systeem wat kon ontspannen, kwam het einde alweer in zicht. Toen we thuis kwamen afgelopen zaterdag, had ik veel nood aan stilte en afzondering. Nu een paar dagen later, begint de hele reis wat te zakken. Eerst was alles troebel, stilaan wordt het allemaal weer helder.

Ik ben vertrokken met vragen, ben in Syros gezakt in het niet-weten en vandaag komt er stilaan inzicht. We reizen, ontdekken, ervaren. En komen nooit volledig als dezelfde terug. Altijd als een iets wijzere versie van onszelf 🧡.