Op reis zonder de pluskinderen

We gaan al een paar jaar op vakantie zonder de pluskinderen. Uiteraard heeft dit voordelen. Ik weet dat vele plusmama’s hiervan dromen. En toch… Every level has its devil. We zitten nu wel in deze fase, het is nog altijd geen vanzelfsprekendheid voor ons om dit te doen. Dit is geen luchtige beslissing. Of het volledig puur is, daar ben ik niet 100% aan uit, maar ik mis hen op reis. Ze horen erbij.

De reden dat we gaan zonder hen, heeft een dubbele bodem. Enerzijds omdat de pluskinderen inmiddels begin de twintig zijn. De meeste kinderen gaan dan ook niet meer met hun ouders op reis.

Anderzijds zit er ook emotionele lading op. Toen ik begon als plusoudercoach, heb ik mij voorgenomen om over onze eigen situatie openbaar geen diepgaande details te delen. Uit respect voor iedereen die erbij betrokken is. Uit besef dat het altijd één kant is die het belicht. Uit veiligheid. Uit terughouding om mijn privé-leven en dat van mijn gezinsleden op social media te delen. Uit nederigheid.

Rationele overwegingen die ik wel allemaal kan benoemen, maar in eerlijkheid, het is vooral mijn intuïtie die zegt: ‘Dont’t go there’.

Daarom laat ik dan ook de details van die emotionele lading achterwege. Wel kan ik zeggen dat schuldgevoel daarover wel nog altijd de revue passeert. Heb ik het recht wel? Wat doet dit écht met de kinderen maar zeggen ze niet? Is het niet egoïstisch van ons ons? Daar moet ik door en dat gaat diep.

Na een tijdje maakt dit ruimte om weer mijn plek in te nemen: Ik neem ownership op. Mijn man ook. We geven vanuit puurheid. We zijn beschikbaar. We werken aan onze eigen triggers zodat we de (plus)kinderen en elkaar daar niet mee belasten. We gaan met hen om zonder oordeel en verwachting. We geven vertrouwen, bekrachtiging, ruimte, grenzen, duidelijkheid en heel veel liefde, die niet gebonden is aan voorwaarden. We zijn nederig, dankbaar en open.

En vaak is dit al meer dan genoeg. Soms niet. We zijn ook mens. Daarnaast heeft ieder zijn proces, wij hebben geen invloed op dat van de ander. We hebben de afgelopen jaren zo vaak beslissingen genomen vanuit angst, angst dat het niet genoeg zou zijn, dat ze niet meer zouden komen, dat ze ons zouden veroordelen. En dan was het nog niet genoeg, kwamen ze ook niet, veroordeelden ze ons alsnog. Dit hadden wij gewoonweg niet in de hand. Wanneer is het dan wel genoeg, ver genoeg, goed genoeg?

Door onze keuzes niet meer te laten afhangen van die angsten, zijn wij veel meer vanuit puurheid gaan geven. Is er wederzijds meer oprechtheid, meer respect. Wij hebben onze eigen ruis geschrapt en hen op die manier ruimte gegeven om hun processen aan te kijken. We zijn niet meer in reactie gegaan, we hebben gecreëerd en daarmee hebben we hen geïnspireerd om hetzelfde te doen. Of niet.

Pittig was dat zeker wel. Je hebt het gevoel dat je hen voor de leeuwen gooit. Maar eerlijk, dat is grotendeels ego, dat is het eigen verlangen om geliefd te zijn, om niet afgewezen te worden, om van betekenis te zijn, om redder te zijn in het drama dat zich dagelijks afspeelt. Kinderen in een scheiding hebben net stabiliteit, oprechte beschikbaarheid en kracht nodig. Door te creëren ipv te reageren.

Kwetsuren doen kinderen in een scheiding sowieso op. Als je leeft vanuit het voorkomen dat er triggers optreden, ben je niet beschikbaar. Ook al lijkt het zo. Dit besef is er eentje dat alle ouders en plusouders met zich meedragen, of althans zouden moeten meedragen. Je kan ze niet redden.

Je kan wel beschikbaar zijn. Hier. Of op reis. In de toekomst. In hun hart. Wat klopt voor jou. Iemand of iets zijn die je niet bent, daar help je de (plus)kinderen niet mee.