Moederliefde versus plusmamaliefde
De plusmama’s die bij mij komen, lopen er vaak tegenaan dat ze heel veel te geven hebben aan het kind en dat dit op weerstand botst bij de biologische moeder en ook bij het biologische kind. Dit zet dan weer een kettingreactie in gang waarbij alles in negativiteit onthaald wordt, langs beide kanten. Heel vervelend om hier mee om te gaan, zeker als je even van op afstand gaat kijken en beseft dat het om iets heel moois gaat waar mensen elkaar niet in vinden: de liefde voor een kind.
Het kind is 50% mama, 50% papa (even enkel op heterokoppels gefocust) en dat is ook de basis waarmee zijn identiteit wordt gevormd. Om welke reden dan ook, zijn er biologische mama’s die (tijdelijk) niet in staat zijn om voor hun kinderen te zorgen, of dat is althans de interpretatie die aan de oppervlakte ligt.
Hoe liefdevol het ook soms bedoeld is, als de moederliefde van elders dan de mama komt, staat dit het kind zijn ontwikkeling soms net in de weg. Want het kind ziet dat zijn boodschap overkomt maar niet bij de juiste persoon landt. Een kind gaat de schuld altijd bij zichzelf leggen, aan zichzelf vertellen dat het iets fout doet. Het gaat zichzelf bijstellen en alles in teken stellen van toch maar door de eigen moeder gezien en geliefd te worden.
Zie je dit als plusmama aan, dat raakt je tot diep in je hart. Zeker wanneer je een goede band hebt met het kindje. Je wil hem of haar het beste toewensen, een goede start in het leven meegeven. Je hebt zelf veel liefde te geven dus compenseer je daar waar je ziet dat het kind een gemis heeft. In zo’n gevallen raad ik de plusmama altijd aan om de plaats van de mama open te houden voor de mama. Als het probleem daar ontstaat, ligt daar ook de oplossing. Wat dat dan ook concreet op lange termijn voor het kind mag betekenen.
Desalniettemin kan je nog altijd een hele mooie rol vervullen in het leven van het kind. Doe dat vanuit wat jij vanuit jezelf als liefhebbende volwassene te geven hebt, vanuit de liefde die jij uit jezelf als persoon voelt voor het kind. Dat is de beste positie die jij op dat moment kan innemen voor het kind. Alles wat meer is, gaat niet meer om het kind maar om je eigen confrontatie met machteloosheid, de reddersrol opnemen, misschien wel met je eigen tekortkomingen…
Deze week ging ik hier dieper over nadenken. Waar zit dan het verschil juist tussen moederliefde en plusmamaliefde? Hoe uit zich dat concreet, welke actie is moederliefde en welke plusmamaliefde, hoe weet je waar je je bevindt?
Ik vind daar geen praktisch antwoord op. Ik kan niet zeggen dat een bepaalde handeling sowieso moederliefde en welke sowieso plusmamaliefde is. Ik kan wel zeggen dat het een heel helder proces van mezelf is geweest dat een wereld van verschil heeft gemaakt. Jarenlang kon ik alles zeggen aan mijn pluskinderen, overal mijn mening op geven. Dat was toen we allemaal nog op eenzelfde golflengte zaten, toen kenden ze mij het ‘mandaat’ van de opvoeding toe.
Gaandeweg is daar meer weerstand op gekomen, dat uiteindelijk naar een tijdelijke complete afstand heeft geleid. Die tijd heb ik genomen om aan mijzelf te werken en ik ben terug op mijn plaats gaan staan.
Wat was het dan concreet? Het was een grens die ik ben gaan aanvoelen. Retrospectief gezien was het heel duidelijk wanneer ik erover gegaan was en teveel op die moederpositie was gaan staan. Doordat ik daar stond, was er minder plaats voor de biologische moeder. Eigenlijk stond ik in de weg tussen de kinderen en hun moeder. Logisch dat de kinderen dit niet aanvaardden. Mijn voornaamste actie was de biologische mama haar plaats erkenning geven en daardoor kwam ik vanzelf op een andere, geschikte plaats terecht. Dat maakte ook dat ik andere dingen wou geven. Dat zorgde er ook voor dat ik geen gevoel van ondankbaarheid meer had want ik gaf enkel wat ik ter beschikking had en zij wouden ontvangen. Alles wat meer was daarvoor, behoorde tot mijn eigen rugzakje van dingen die ik aan te pakken had.
Ik denk dat je het ook kan opdelen in liefde en controle. Ben je aan het geven wat puur vanuit jou komt, met alle ruimte voor de biologische mama om te zijn wie ze is? Vanuit vertrouwen dat het kind zijn weg wel vindt, either way? Dat je hem zijn proces gunt met zijn biologische moeder, om daar zelf in te groeien, waar het ook toe mag leiden? Of ben je aan het geven vanuit een compenserende rol? Vanuit het tegemoetkomen aan wat het kind aan de andere kant ontbreekt? Om (krampachtig) te voorkomen dat het kind pijn zou lijden als het de realiteit onder ogen ziet, om het kind te beschermen van zijn eigen realiteit? Om jouw (voorwaardelijke) nood aan geven te voldoen?
Als je daar in die energie van liefde kan stappen, dan ben je al een heel eind op weg om puur vanuit jouw rol als plusmama met het kind om te gaan. Ook van hieruit kan je een enorme impact hebben op het leven van het kind. Vanuit rust, vanuit vertrouwen en overgave aan wat het leven te bieden heeft. Als je het kind kan zien vanuit zijn kracht en potentie om zelf zijn weg te vinden en met de uitdagingen van het leven leert om te gaan, kan deze ruimte geven net heel erg ondersteunend zijn voor het kind. Als je op deze positie staat, ga je vanzelf aanvoelen wat correct aanvoelt en wat niet. Het is een grens die zich gaat nestelen in jou en veel meer vanuit jouw ware zijn gaat komen. Want de ware jij is iemand anders dan de biologische mama van het kind.
De beste positie voor jou als plusmama: die vanuit jouw innerlijke rust. Dan ben je krachtbron voor het kind, de rots die het nodig heeft wanneer het op andere vlakken uitdagend is.