Hoe ik in oude patronen verviel

Gisteren kwam ik mezelf nog eens tegen als plusmama. Ik deel je het verhaal, en ik ben benieuwd of je je herkent in het patroon dat meteen in gang werd gezet.

Mijn oudste plusdochter werd gisteren 24. Een paar weken geleden stuurde ze me een berichtje dat ze graag als cadeau een bijdrage zou hebben voor een naaimachine en ze vroeg mij waar ze moet op letten bij de aankoop ervan. Wie mij kent, weet ik dat ik hou van naaien (niet van de voorbereidingen en niet van de afwerkingen 😄). Ik ben vorig jaar met haar een naaiprojectje opgestart, waar ze sindsdien niet meer naar gevraagd heeft. Ik stelde haar in een bericht terug voor om dat maar eerst eens te hernemen zodat ze kon ervaren of het ook echt iets voor haar is. 

De naaisters onder ons herkennen ongetwijfeld de teleurstelling nog van bij hun eerste realisatie dat er zooooveel voorbereidingen en geduld komen kijken bij naaien. Ik wou haar besparen dat ze een grote aankoop deed van iets wat ze verkeerd had ingeschat.

Ze vond dat een heel goed idee. De pluskinderen zijn intussen dus in de 20, ze komen niet meer volgens een planning en veel minder vaak. Bij haar berichtje schoten mijn helpers (de pleaser, de organisator, de zorger en de redder) meteen in gang: Wij moesten in onze agenda kijken wanneer we ruimte konden maken zodat zij op tijd bij ons dat naaiprojectje kon afwerken zodat zij op tijd zou kunnen weten of ze een naaimachine wou of niet zodat wij genoeg tijd zouden hebben om eventueel een ander cadeau klaar te hebben voor mocht ze onverwachts toch op haar verjaardag naar ons komen. Met andere woorden, voorbereid zijn om op... alles

Ik nam de kalender erbij en zag dat het nog niet zo eenvoudig was om een moment te vinden. Ik ging nog eens kijken hoever het projectje stond (we hadden nog niet eens alle patroondelen getekend) en besefte dat we nog veel werk hadden. Ik wist nog niet of zij wel kon op de dagen dat wij konden. Ik porde mijn man dat we dringend met haar moesten afspreken (die zag de noodzaak niet).

En legde toen de kalender neer.

Waar. Was. Ik. In. Godsnaam. Weer. Mee. Bezig?

Ik wou haar laten voelen dat wij het zorgende gezin zijn waar ze altijd terecht kan. Dat haar plusmama veel van haar houdt en haar het perfecte cadeau wil bezorgen, haar blij wil maken. Dat zij belangrijk genoeg voor is ons om altijd prioriteit te geven. Dat de kans onbestaande is dat ze eens teleurgesteld zou kunnen zijn in mij, in ons, in haar vader. Dat ik het overneem van haar wanneer het voor haar moeilijk is.

En dit allemaal nog altijd ter compensatie voor momenten waarop ik het gevoel heb gehad dat zij dit allemaal niet voelde. Niet omdat wij er te weinig van gaven. Wel omdat zij het niet kon én niet hoefde te ontvangen op dat moment. 

Gisteren was haar verjaardag. We hebben haar een leuk filmpje gestuurd. We hebben een leuk filmpje teruggekregen van een mooi versierde taart die haar moeder had gemaakt. We waren oprecht blij voor haar dat ze het fijn heeft gehad.

Er is niets ontploft en er zijn geen doden gevallen. Over de naaimachine heeft ze niet meer gesproken. Ik ook niet. Het projectje ligt wel nog in mijn naaikast. Om er ooit eens uitgehaald te worden. Misschien als ze 25 wordt. Of niet. 

En dat is allemaal oké. Mijn pleaser, organisator, zorger en redder zijn terug in rust 😌.