Wanneer je pluskinderen jou niet willen zien… HOe ga je daar mee om?

Ik had het gisteren over de mogelijke oorzaken van waarom een pluskind zijn of haar plusmama niet aanvaardt. Vandaag belicht ik hoe je daarmee om kan gaan. En vooral, wat het effect is van toe te geven wanneer het kind zijn/haar vader verbiedt dat de plusmama erbij is?

De plusmama die mij aansprak, gaf aan dat haar pluskinderen haar niet willen zien en zij daardoor thuisblijft wanneer er belangrijke familie bijeenkomsten zoals een huwelijk zijn. Door in te gaan op hun vraag, eis eigenlijk, wordt ten eerste het probleem niet opgelost en ten tweede, blijf je iets in stand houden wat niemand ten goede komt. Die avond is de plusmama er dan misschien niet bij, maar de achterliggende oorzaak wordt niet aangepakt. Het is een beestje dat je blijft voeden maar nooit voldaan is.

Je geeft op deze manier ook onbewust het signaal dat hun eis terecht is, dat je er als plusmama inderdaad niet bij hoort en dat zij de boel kunnen manipuleren. Ik gebruik hier nu wel het woord manipuleren en dat heeft een hele negatieve bijklank, ik wil er wel erkenning aan geven dat het vanuit een kwetsuur komt. Daarmee bedoel ik dat de pijn van de kinderen alle erkenning verdient. Alleen dien je de pijn niet door eromheen te blijven dralen en telkens in te gaan op de manipulatie. Dan stop het nooit en de kinderen krijgen niet de kans om hun échte pijn in de ogen te kijken en te verwerken. Stel dat de biologische vader de relatie beëindigt met deze plusmama, keert het probleem bij een volgende partner terug. Het zal zich op andere vlakken ook tonen (om daar dieper op in te gaan zou ik zicht moeten hebben op wat de oorzaak is).

Als je dan als plusmama de verantwoordelijkheid bij jezelf legt, dan loop je leeg. Want dit is iets wat je nooit kan oplossen omdat je het ook niet in gang hebt gezet. Je komt in een kramp terecht omdat je probeert te voldoen aan een goedkeuring die je nooit zal krijgen op deze manier en dat bepaalt alles wat je doet en de keuzes die je maakt. Het bepaalt de grapjes die je al dan niet zal maken, het eten dat je klaarmaakt, de activiteiten met je partner en dus jouw agenda…. En niet alleen dat, je gaat je heel onzeker voelen want je hebt het gevoel dat je alleen maar fouten kan maken in hun ogen.

Het voelt niet fijn om dit te horen maar dit is een realiteit: In hun ogen kan je alleen maar fouten maken. Eten ze het liefste spaghetti zonder groenten en je maakt het zonder groenten, dan vinden ze dat je niet genoeg met hun gezondheid inzit doordat je er geen groenten in stopt. Doe je er wel groenten bij, vinden ze dat je niet genoeg rekening met hen houdt omdat je intussen al zou moeten weten dat ze er geen groenten in willen. De weerstand die ze voelen is té groot voor jou om dit op te lossen met jouw acties. Dan lijkt het aan de oppervlakte om groenten in de spaghetti te gaan, maar dat is slechts het tipje van de ijsberg. Wat daaronder zit, is zoveel groter en dat kan jij niet oplossen.

Dus hé, voor- en nadeel: je kan dit niet oplossen. Wat je wel kan, dat is je invloed vergroten. Ken je ‘de cirkel van betrokkenheid en de cirkel van invloed’ al? Even heel kort samengevat, de cirkel van betrokkenheid, die gaat over alles in het leven dat dus betrekking heeft op jou. Daarbinnen zit de cirkel van invloed. In de cirkel zitten de dingen die betrekking op jou hebben én waarop je invloed hebt. Een eenvoudig voorbeeldje, je zou vanavond gaan wandelen met een vriendin en nu regent het. Wat doe je daar mee? Dat het regen, dus het weer, dat zit in je cirkel van betrokkenheid, daar heb jij hinder van maar je hebt daar geen invloed op. Wat zit er dan wel in je cirkel van invloed? Dat is hoe regenbestendig je je kleedt, of je een paraplu meeneemt, of je toch je afspraak nakomt. Als jij beslist om een goede regenjas aan te trekken, vergroot jij jouw cirkel van invloed. Want de invloed van de regen wordt kleiner, het houdt je niet tegen om te gaan wandelen.

De cirkel van betrokkenheid en de cirkel van invloed - Stephen Covey

Als we dat nu toepassen op de situatie met de pluskinderen die de plusmama niet willen zien, dan zit dat in de cirkel van betrokkenheid. Er speelt zoveel mee waar je als plusmama geen invloed op hebt. Waar je wel invloed op hebt, dat is op jouw eigen energie, de positie die jij inneemt. Als je wacht op de goedkeuring van de pluskinderen, geef je alle kracht uit handen voor iets wat er allicht nooit vanzelf komen. Als jij uitstraalt dat je iemand bent die zich aan de kant laat schuiven, dan zal je aan de kant geschoven worden. Dan wordt jouw cirkel van invloed bijzonder klein en die van betrokkenheid bijzonder groot. Dat maakt dat je je alsmaar minder krachtig gaat voelen om op die plek naast jouw partner te gaan staan.

Dus wat jij te doen hebt, dat is jezelf toestemming geven om ook aanwezig te zijn. Niet eenvoudig, moeilijk zelfs en jij kan moeilijke dingen doen. Dit is het moment waarop voor iedereen het signaal duidelijk zal zijn: jij hoort erbij. Zolang ze je mogen wegduwen, hoor je er niet bij, dit is het moment waarop dat verandert.

Praat hierover met je partner. Je mag gerust zeggen hoe spannend je dat vindt en onzeker je je daarover voelt. En dat je het toch gaat doen. Dat het tijd is dat de dingen veranderen en dat jullie dit oncomfortabele moment aangaan. Jou weghouden is niet duurzaam en geeft ook niemand rust. Schijnbaar misschien wel, maar als de kinderen met deze strijd rondlopen, heeft dit ook invloed op hen als ze naar school zijn, op hun hobby, bij de mama... Dat heeft op termijn invloed op jullie relatie en op de relatie die hij met zijn kinderen heeft. Niemand gelukkig dus. Heeft jouw partner het moeilijk hiermee, ga dan een verbindend gesprek aan, vanuit open houding. Dit is niet gemakkelijk en als je je hier te onzeker voor voelt, schakel dan gerust de hulp in van een onafhankelijke derde.

Jouw partner is diegene die de schakel is tussen jou en de kinderen. Jullie relatie is de reden waarom het samengestelde gezin er is. Jullie hoeven niet elke week spelletjesavond met elkaar te doen of ze hoeven jou geen geheimpjes te komen vertellen, er is een heel breed spectrum waarop een samengesteld gezin kan functioneren. De basis is wel dat iedereen zijn plek mag innemen en aanvaard wordt.

Bereid je voor op het moment. Wees zacht voor jezelf, jij mag daar ook zijn. Is het moment lastig, kijk maar aan wat er van hieruit ontstaat, misschien wordt het wel even heel heftig. Het is wel in deze energie dat er dingen gaan shiften. In welke richting dan ook. Weet dat het niet jouw strijd is. Jij mag er zijn.

Ik zou er nog veel dieper op in kunnen gaan, kunnen kijken waarom je van jezelf vindt dat je een stap terug te zetten hebt, maar dat is iets voor in de coaching zelf. Dat zou ons nu te ver leiden. Al nodig ik je wel uit voor nu: Kijk eens bij jezelf, wat is jouw overtuiging die erachter zit waarom je dit toelaat? Welk idee over jezelf ligt aan de basis?