Wanneer je pluskinderen jou niet willen zien… Mogelijke oorzaken

Plusmama’s die met veel liefde beschikbaar zijn voor hun pluskinderen en veel verdriet en verontwaardiging voelen wanneer hunn pluskinderen hen niet aanvaarden. Of erger, hun eigen vader onder druk zetten om te kiezen tussen zijn kinderen en nieuwe partner. Zo kreeg ik dit ook te horen van iemand die mij contacteerde.

De eerste vraag die bij mij opkomt, is of het aan jou als plusmama is om dit op te lossen? Het brengt tonnen lading mee, dus dat het in jouw koude kleren kruipt, is heel menselijk. De vraag is alleen of jij diegene bent die dit moet oplossen en haar keuzes moet op afstemmen? Dit gaat niet om jou, dit gaat tussen het kind en zijn ouder. De plusmama in deze situatie vaak een afleidingsmanoeuver, waardoor de echte problemen op de achtergrond blijven.

Achter de vraag om te kiezen, zit een andere vraag voor hun vader. Dat kan zijn ‘kies voor ons’, in de zin van, wees (in deze relatie wél) beschikbaar, neem je vaderrol op, toon ons dat je van ons houdt, toon ons dat je een veilige haven bent, toon ons dat je ons niet laat vallen nu er een andere vrouw en misschien andere kinderen bij komen.

Het kan ook net moet de biologische moeder te maken hebben. Dat ze het moeilijk heeft, dat ze nog verdriet heeft, dat het veel te pijnlijk is om het verdriet aan te kijken en dat ze daardoor in enorme boosheid en/of jaloezie blijft hangen, dat ze de eindjes niet aan elkaar kan knopen. Dan gaan de kinderen gebukt onder een enorme loyaliteit voor de biologische mama, ze willen dat ze het goed heeft en het lijkt zo oneerlijk dat hun papa dan een nieuwe, lieve vriendin heeft gevonden en zijn leven terug aan het opbouwen is. Dan mag je als plusmama nog zo’n goede bedoelingen hebben, nog op zo’n gepaste manier (wat dat ook mag zijn) met de pluskinderen omgaan… Het zal nooit volstaan zolang het met de biologische mama niet goed gaat.

Het zou een hulpkreet van de kinderen kunnen zijn omdat ze hun eigen mama niet kunnen ‘redden’ en ze zien hun biologische papa als de enige die dit wel zou kunnen, bijvoorbeeld omdat hij geld heeft. In dat geval is dit iets wat jij, maar de biologische vader niet kan oplossen.

Misschien strooit de biologische mama met negaviteit, manipuleert ze de kinderen en trekken de kinderen deze manipulatie onbewust door naar hun vader. Dat kan heel subtiel zijn, door bijvoorbeeld suggestief te vragen ‘denk je dat je vader minder van jullie zal houden nu er andere kinderen bij komen?’. Dat kan aanleiding geven voor de pluskinderen om de plusmama niet te aanvaarden, omdat zij misschien kinderen meebrengt uit een vorige relatie of zelf nog een kinderwens heeft. Dat voelt voor het aanwezig kind heel onveilig. Het enige wat het wil is van de vader horen dat hij nog altijd van zijn kind houdt, dat er plaats is voor het kind, dat het nog altijd zijn kind mag zijn. Ook wanneer geen enkele volwassene ook maar iets in deze richting suggereert, kan het kind hier mee zitten.

Wanneer er plusbroers/-zussen komen van dezelfde leeftijd, kan dat aanleiding geven tot concurrentiegevoel. Maar ook bij grote leeftijdsverschillen, wanneer het andere kind een schattige kleuter is waar iedereen om lacht en bij in de wangetjes knijpt. Of bij een kind met een problematiek dat veel aandacht vraagt in het gezin en dus ook van de biologische papa.

De vraag is ook of de biologische ouder in zijn vaderrol staat? Daarmee bedoel ik of hij grenzen aangeeft, duidelijkheid schept… Als kinderen al veel hebben afgezien, gaan biologische ouders vaak gebukt onder schuldgevoel en gaan ze, allicht onbewust, compenseren om het de kinderen niet nog moeilijker te maken. Heel begrijpelijk ook. Alleen is een vader die er terug alleen voor staat, die verdriet heeft om iemand die hij heeft laten gaan maar waar hij veel van hield… dat is niet in het voordeel van de kinderen. Daar help je de kinderen niet mee, daar zet je als mens, als man, als vader alleen een stap mee achteruit. Het is echt in hun voordeel dat je als biologische ouder goed in je vel zit, dat is de basis om beschikbaar te kunnen zijn voor hen.

Dus er zijn heel veel mogelijke oorzaken waardoor het pluskind de plusmama niet wil aanvaarden en het heeft zelden met de plusmama te maken, wel met de angsten van het kind zelf en die verdienen ook alle aandacht. Het toestaan dat de plusmama buitengesloten wordt, is iets heel anders. Wat ook de oorzaak ervan is, het ontstaat tussen de papa en het kind en het is daar dat ook de oplossing ligt.