Terugblik op het begin

Afgelopen weekend waren we in Nederland, Haarlem, waar mijn schoonfamilie woont. Telkens we daar zijn, neem ik ook altijd een paar uurtjes voor mezelf om door te stad te wandelen. De sfeer op te snuiven. Beetje te genieten.

Terwijl ik een koffietje ging drinken, dacht ik terug aan de beginjaren van mijn relatie, van ons Nieuw Samengesteld Gezin (NSG). Toen ging mijn man elk weekend naar Nederland om daar de kinderen te zien. Na een jaar hebben we de kinderen betrokken in onze relatie en ging ik mee wanneer ik kon. Ik speelde toen nog competitievolleybal en had vaak wedstrijd in het weekend waardoor ik niet altijd vrij was. Een paar jaar later kwamen ze wekelijks en tijdens de vakanties naar ons in Gent.

Je hoort wel eens de uitdrukking ‘weet waaraan je begint’. Maar in alle eerlijkheid, ook met goede bedoelingen weet je niet wat je te wachten staat. En dan nog is er plaats voor het leven om het leven te zijn en dus… veranderen de dingen al eens. Ik heb soms heimwee naar die tijd. Als ik daar eens op inzoom, heb ik vooral heimwee naar wie ik toen was, naar hoe ik mij toen voelde. Daar aan het begin van ons nieuwe leven samen. De kinderen die deel gingen uitmaken van het mijne. Die een plaats in mijn hart hadden gekregen, waar ik zoveel liefde voor voelde en mij nooit kon voorstellen dat ons gezin ooit anders zou zijn dan gevuld met die humor, goede verstandhouding, leuke dingetjes samen doen… Het maakte van mij een versie waarvan ik het gevoel had dat ik betekenis en keuzes had.

Daar, in dat koffiehuisje ging ik terug naar die tijd. Toen we met ons vier door de straten van Haarlem wandelden. Naar de film gingen op zaterdagavond. De kinderen tot rust kwamen bij hun vader. Op zondagavond het afscheid zwaar viel voor iedereen, uitkijkend naar de volgende week. Intussen speelde de vechtscheiding, waarbij we er op dat moment geen idee van hadden hoe zwaar het nog ging worden. En de kinderen, die hielden zich sterk. Goh, wat moet dat geweest zijn voor die jonge meisjes…

Dat hebben we een paar jaar gedaan, telkens in het weekend naar Haarlem. In de vakanties ging mijn man de kinderen halen om weken bij ons te verblijven. Ook bij ons thuis genoten we van elkaar, genoten we van het leven in Gent als gezin. Gingen we allen dolenthousiast samen naar Lianne La Havas kijken op Gent Jazz. Leerde ik hen alle drie de Vlaamse vervoeging van 'ja' en 'nee' ('joak', 'joat', 'jam', 'niejet'...). Vertrokken we van daar voor de eerste keer een week gezellig samen naar Griekenland. Dat is het gevoel dat mij is bijgebleven aan die tijd.

Graaf ik dan weer even dieper, komen er ook andere herinneringen naar boven.

Hoe één van de plusdochters nog maar net toekwam en na één opmerking over haar mobielgebruik de deur achter zit dicht trok en terug de trein naar haar moeder nam. Daar een vertekend beeld ging ophangen dat via de advocaat terug kwam.

Hoe mijn man op zondagavond terug thuis kwam na de lange rit, ging zitten, uitsprak ‘Ik heb onderweg een hevige discussie gehad met mijn ex’, helemaal geel wegtrok en zomaar neerviel op de grond.

Hoe de ex tijdens mijn eerste zwangerschap aan elke stoelpoot ging zagen waarop we zaten en ik mij daardoor volledig in de stress liet schieten terwijl ik had kunnen genieten van deze mooie periode. Ja, dat heb ik toegelaten en dat is even veel een feit als haar actie, dat zie ik nu.

Dus, weet je echt waar je aan begint? Not so much. Je begint vanuit liefde en goede bedoelingen. En dan komen er onderweg telkens weer triggers die je uitdagen. (On)verwachte acties van de ander (de ex, de kinderen… je partner) waar je het moeilijk mee hebt... o, en soms ook van jezelf. De confrontatie met je eigen gevoel van onmacht en onderliggende schaduwkanten, die je onbewust niet kan/wil/durft aankijken. Met mijn hand op mijn hart, dit wist ik allemaal niet. Achterom kijkend, daar zo, sipping my cup of coffee… vanuit warmte en mildheid kan ik zeggen dat ik fouten heb gemaakt én dat ik gedaan heb wat ik kon. En kan.

We zijn 8 jaar verder als samengesteld gezin. De realiteit is veranderd. Wij ook. Er zit heel wat pijn, verdriet, kwetsuur, angst en tegelijk ook plezier, warmte, vertrouwen, opluchting tussen 2015 en het moment daar in het koffiehuisje. We hebben elk onze processen doorgemaakt, zijn daar nog altijd mee bezig, misschien wel levenslang. En ik zie dat iedereen op zijn manier heeft afscheid genomen van het leven voor het NSG en zijn plaats heeft gezocht in het NSG en daar nog altijd mee bezig is, ook misschien wel levenslang. Want we zijn niet alleen biologische ouder, biologisch kind, plusouder, pluskind… we zijn mens, die door het leven gaat, hier zijn weg zoekt en soms vindt en soms weer kwijt is…

Laten we plaats laten voor het leven. Om het leven te zijn.

Cheers.